پیش از سالهای  1345 جودو در ایران یک ورزش ناشناخته بود تا اینکه ابتدا در بین نیروهای مسلح توسط دو نفر مربی ژاپنی به نامهای « ایکیدا» و « ناکامورا» گسترش یافت.

این فعالیتها 10 سال ادامه یافت تا فدراسیون جودو در سال 1354 به ریاست بهروز سرشار تأسیس یافت.

پس از آن جودو به همراه انجمن تکواندو و کاراته به صورت مشترک تحت عنوان فدراسیون ورزشهای رزمی زیر نظر سازمان تربیت بدنی و ریاست شهریار شفیق  ادامه کار داد و این روند تا زمان پیروزی انقلاب اسلامی در ایران ادامه داشت ، بعد انقلاب این سه رشته از یکدیگر منفک و یک سال بعد فدراسیون ورزشهای رزمی مجدداً تشکیل و ریاست آن به محمد مهر آیین  سپرده شد.

از سال 1364 و پس از یکسال مسئولیت فدراسیون به کاظم یزدانی محول شد و این مسئولیت تا سال 1368 ادامه یافت که با استفای وی مجدداً محمد مهرآیین تا سال 1375 ریاست فدراسیون را بر عهده گرفت.

در این سالها جودو بتدریج جای خود را در بین مردم و مخصوصاً‌ جوانان باز کرد و با خارج شدن این ورزش از حیطه نظامیان تعداد زیادی به این ورزش  جذاب علاقمند شدند.

پس از این محمد درخشان در سال 1375 ریاست فدراسیون جودو را عهدار شد در همین سالها در راستای تلاشهای گذشته نسبت به تربیت داوران و مربیان، برگزاری مسابقات قهرمانی کشور، نیروهای مسلح، دانشجویان، لیگ ، ارتشهای جهان و تورنمنت‌های مختلف همت گمارده شد تا جودو توانست حضور فعال خود را در بین سایر رشته‌های ورزشی اعلام کند.

جودو در زمینه قهرمانی هم گام به گام رشد کرد و از یک ورزش درجه‌سه به یک ورزش درجه یک تبدیل شد بطوری که در حال حاضر در کنار کشتی، وزنه برداری و تکواندو و یکی از 4 رشته ورزشی فعال و مدال آور ایران محسوب می‌شود.

ایران از سال 1996( 1375) به بعد هر ساله  صاحب مدال طلا در آسیا بوده است و این مدالها در حالی به دست می‌آمد که دو قدرت بزرگ جودو یعنی ژاپن و کره در آسیا هستند و ایران تنها کشور آسیایی بوده است که به این مهم دست یافته است.

در رده سنی جوانان هم ایران همیشه در رده‌های اول تا سوم آسیا بوده است و با کسب مدالهای رنگار نگ گاهی اوقات ژاپن و کره را هم پشت سر گذاشته است.

البته ایران تها دو بار المپیک شرکت کرده است و بار دوم در سیدنی  با 3 جودوکار به دو مقام پنجمی و هفتمی دست پیدا کرده است. اما می‌توان گفت حضور ایران در مسابقات جهانی چشمگیر تر بوده چرا که پس از سه بار حضور جدی در مسابقات جهانی بالاخره در مونیخ آلمان در سال 2001 صاحب اولین مدال طلای جهانی شد و آرش میراسماعیل در وزن 66- کیلو گرم به مدال طلا و سید محمود رضا میران فشندی  هم در وزن 100+ کیلو گرم  صاحب مدال برنز شد و تیم ایران در رده چهارم مردان جهان  ایستاد.

در مسابقات ارتشهای جهان  هم ایران صاحب ده‌ها مدال رنگا رنگ است و در مسابقات جوانان جهان  هم علیرغم دوبار شرکت مدال‌های قابل توجهی را به دست آورده است.

در سطح دانشجویی تیم ایران در اولین حضور جدی در سال 2002 در یوگسلاوی صاحب یک مدال طلا  و یک نقره شد و این تیم دو نفره در رده سوم دانشجویان جهان ایستاد.

 جودو ایران از نگاهی دیگر ارتباط گسترده‌ای با دیگر کشورهای دارد و ضمن دعوت از مربیان خوب برای تدریس در ایران هرساله مربیانی را نیز برای آموزش جودو به سراسر جهان اعزام می‌کند، در حال حاضر بزرگترین هدف فدراسیون کسب مدالهای المپیک است  و این تنها افتخاری است که هنوز در دسترس ایران قرار نگرفته است.

بسکتبال ورزشی است که در آن دو تیم شش نفره با هم رقابت می کنند و همه آن ها موظف هستند که توپ را فقط با دست خود لمس کنند . در این ورزش دوازده بازیکن (که هر تیم شش بازیکن دارد) و 2 داور که یکی به عنوان داور اول و دیگری داور دوم است تشکیل این بازی را می دهند . همچنین یک توپ و دو سبد که هر سبد سهم یک تیم است و به عنوان دروازه آن ها به حساب می آید .تاریخچه بسکتبال
زادگاه بازی بسکتبال آمریکاست . این بازی در اوایل پاییز سال 1891 میلادی توسط شخصی به نام جیمز نای اسمیت پایه ریزی و ابداع شد . اما ، از قرن ها پیش در میان ساکنان نقاط مختلف قاره آمریکا ، به ویژه آمریکای مرکزی و جنوبی انواعی از بازی و مسابقه رایج بوده که کم و بیش به بسکتبال شباهت داشته است .

سابقه تاریخی
در کشور آرژانتین ، نوعی بازی سنتی و قدیمی در میان گله دار ها متداول است که آن را (پاتو) (PATO ) می نامند . در این بازی ، دو تیم سوار بر اسب در میدانی وسیع به تاخت و تاز می پردازند و هر تیم کوشش می کند توپی را که شش حلقه (مانند دستگیره) بر بدنه آن هست ، با پرتاب کردن و پاس دادن به یاران خودی ، به آن سوی میدان برساند و از حلقه و توری سبدی که در انتهای میدان بر روی ستونی چوبی نصب شده ، عبور دهد . این بازی تا حدی شبیه بسکتبال است اما شباهت بازی پوک تاپوک با ورزش بسکتبال بیش از پیش است . پوک تاپوک ، در میان اقوام متمدن قاره آمریکای جنوبی و مرکزی رواج بسیار داشت به ویژه اقوام مایا و تولتک (در ناحیه مکزیک کنونی) این بازی را کهن با توپ و حلقه های ثابت در میدانی وسیع انجام می شد ، با علاقه و هیجان زیادی برگزار می کردند .

تولد ورزشی به نام بسکتبال
جیمز نای اسمیت یک پزشک کانادایی بود که با ایالات متحده آمریکا مهاجرت کرد و تابعیت آن کشور را گرفت .
در سال 1891 یعنی زمانی که دکتر نای اسمیت در دانشگاه ورزش اسپرینگ فیلد (واقع در ایالت ماساچوست آمریکا) درس می داد ، رئیس دانشگاه از او خواست ورزشی ابداع و اختراع کند که دانشجویان بتوانند در فصل زمستان در سالن به آن بپردازند تا آمادگی جسمانی خود را برای پرداختن به مسابقات میدانی فوتبال ، هاکی و بیسبال ، در فصل بهار و تابستان حفظ کند .

دکتر نای اسمیت پس از بررسی رشته های موجود ورزشی ، دریافت که ورزش جدید باید :
• توپ در آن نقش داشته باشد .
• به صورت گروهی به اجرا در آید .
• اصل رقابت در آن رعایت شود .
• و بر مهارت استوار باشد .
• هیچ گونه خشونتی و برخوردهای سخت بدنی مبتنی نباشد .

حاصل این افکار و اندیشه ها ورزشی شد به نام بسکتبال که امروزه پس از سپری شدن نزدیک به یک قرن و اندی از اختراع آن ، از پر طرفدارترین و هیجان انگیزترین رشته های ورزش بین المللی است .
دکتر نای اسمیت در شروع کار دو سبد که مخصوص حمل میوه بود بر دیوار دو طرف سالن ورزش دانشگاه و در ارتفاعی بلندتر از قد یک انسان قد بلند نصب کرد و به دو گروه از ورزشکاران جوان دانشگاه آموزش داد که توپی را دست به دست بدهند و سعی کنند آن را به درون سبد بیندازند . در این حال ، تیم مقابل باید بکوشد که مانع از انجام این کار شود و توپ را هم از چنگ حریف بربایند و تصاحب کند.
نخستین مسابقه ای که به این ترتیب و به صورتی تجربی ترتیب یافت میان دو تیم 9 نفره در کالج اسپرینگ فیلد بود و اولین گل تاریخ بسکتبال را هم یکی از بازیکنان به نام "ویلیام چیلس" به سبد انداخت . بعدها شخصی به نام "فرانک ماهان" با توجه به اینکه در زبان انگلیسی سبد را بسکت ( BASKET ) و توپ را بال (BALL ) می گویند ، این ورزش را بسکتبال نامید . دکتر نای اسمیت ، برای آنکه بازی بسکتبال خشن نشود ، مقررات دقیقی برای آن به وجود آورد . بعضی از مقررات اولیه بسکتبال چنین بود :
• بازیکنان حق نداشتند توپ را از دست هم بربایند .
• بازیکنی که توپ را در اختیار داشت ، نباید با آن راه برود یا بدود .
• هل دادن و هر نوع خشونت ممنوع بود .
• فقط بازیکنانی که توپ را در اختیار نداشتند می توانستند به هر طرف بدوند و جا بگیرند .
• بازیکن توپ به دست باید توپ را به طرف یاران خود پرتاب کند و به آنها برساند .

در آغاز ، ته سبد هم بسته بود و هر بار که توپ به درون سبد می افتاد باید کسی به کمک نردبان توپ را از سبد بیرون بیاورد .
در سال 1892 شخصی به نام "لئو آلن" سبد بسکتبال را که تا آن روز از ترکه چوب یا الیاف بود و به همین دلیل به زودی پاره و فرسوده می شد ، از سیم بافت تا استحکام بیشتری داشته باشد .
دیری نگذشت که این ورزش جدید طرفداران زیادی در میان دانشجویان دانشگاه اسپرینگ فیلد و دیگر دانشگاه ها یافت .دکتر نای اسمیت هم مقررات و قوانین بسکتبال را کامل تر کرد و نسخه هایی از آن را به هر دانشگاه یا باشگاهی که علاقمند بود ارسال داشت . این مقررات در سال 1892 میلادی به صورت کتابچه ای برای استفاده عموم منتشر شد .
کشور کانادا نخستین کشور خارجی بود که ورزش بسکتبال به آن راه یافت .
دیگر کشور ها هم بتدریج و در سال های بعد پذیرای این ورزش جدید شدند :
فرانسه در سال 1893 ، چین و هندوستان در سال 1894 ، انگلستان در سال 1894 ژاپن در سال 1900 و .. .
نخستین مسابقه رسمی بسکتبال در سال 1896 بین دو تیم از دو دانشگاه شیکاگو و آیوا برگزار شد . نتیجه این بازی تاریخی 15 بر 12 به سود تیم دانشگاه شیکاگو بود .
در سال 1930 دکتر نای اسمیت کتابی درباره خواص بسکتبال تالیف کرد تا نشان دهد که بازی بسکتبال گرچه بسیار پر تحرک است اما حتی برای سالمندان هم خطری ندارد و آسیبی متوجه اعضای حیاتی بدن ( قلب و کلیه ) نخواهد شد .

بسکتبال در ایران
دایره المعارف بریتانیا ، سال ورود بسکتبال به کشور ما ایران را 1901 میلادی برابر با 1280 ه.ش نوشته است اما آنچه مسلم است اینکه اولین نشانه های ورود بسکتبال به ایران در سال های 1310 و 1311 دیده شده که آن هم توسط کارکنان سفارتخانه های خارجی در ایران بوده است .
در سال 1314 ، یک مربی ورزش به نام "فریدون شریف زاده" ورزش بسکتبال را به دانش آموزان دبیرستان البرز (کالج البرز) تهران معرفی و پایه گذاری کرد و کم کم دیگر مربیان ورزش به گسترش و آموزش این ورزش پرداختند .
در سال 1324 ، فدراسیون بسکتبال ایران تشکیل شد و نخستین حضور بسکتبال ایران در میدان های بین المللی ، در بازی های المپیک لندن (1948) بود .